Zomaar wat gedachten.

Zaterdag 30 november De dag begon zoals bijna alle dagen: we gingen op pad, naar tempel 65 Sankakuji. Het was stralend weer en de wereld lag er prachtig bij.

Het pad ging weer gestaag omhoog.

Na deze tempel wilde ik doorlopen naar bekkaku tempel 13 Senruji. De stempelmonnik wees me de weg en zei dat het ongeveer 2 uur lopen was, of langs een heel moeilijk pad met veel klimmen of langs een iets gemakkelijker pad. Maar er stonden ‘signs’. Ik ging vrolijk op pad langs het gemakkelijkste pad. Na 1.30 uur bleek ik op hetzelfde punt aan te komen waar ik een kwartier eerder ook al was. Dus nogmaals het pad …… de tekens hielden op. Weer terug. Er ging een goed pad naar beneden maar dit was met een touw afgesloten. Dus onder het touw door naar beneden. Dit was een heel goed pad, maar ook hier geen tekens. Nou ja dus ik ben 3x op en neer gegaan, zal ik verder gaan? Is dit wel het goede pad? Toch maar wel, en toch maar weer terug. want stel je loopt het verkeerde dal in….. Uiteindelijk ben ik naar het weggetje terug gegaan in de hoop dat er een auto of een henro zou passeren die ik om raad zou kunnen vragen. Na 10 minuten stopte er inderdaad een autootje (zo’n auto waar 2 mensen in kunnen zitten met een open laadbak van achteren, ze worden veel op het platteland gebruikt). Na mijn vraag ‘De tempel, welke kant moet ik op?’ (Dit doe ik met het boekje: ik wijs de naam in het Japans aan en zeg twee woorden Japans) ‘Dwong’ de vrouw me bijna naar binnen, gaf me haar stoel, klom tussen de stoelen en de laadruimte, vouwde zich op en daar reden we al weg. Langs de weg duurde het enorm lang voor we bij de tempel waren en ik werd er keurig bij afgezet.

Dit is een bijzondere tempel. Het eigenlijke ‘heilige’ is in een grot, natuurlijk niet te zien. Voor de hoofdhal en de Daishido moet je naar binnen, en daarvoor moeten de schoenen uit natuurlijk.

Na een kleine tocht kwam ik bij het ‘loket’ van de stempelmonnik, die zich a.h.w. tussen beide hallen had genesteld.

Na het stempel vroeg ik de weg naar de bushalte: ‘bij de tunnel’, zoals er in het boekje stond, het sprak van 5 km. Weer terug langs die ellenlange weg en dan de berg op zag ik even niet zitten. Hij antwoordde dat er inderdaad een bus ging maar dat er niet zoveel bussen reden…… Inmiddels had zich een henro echtpaar met auto voor een stempel gemeld. De monnik vroeg of ze me naar de bushalte wilden brengen, ‘natuurlijk’ was het antwoord. En ik dacht wel zo fijn.

Na een snelle foto van de grot (?) reden we weg, op naar de tunnel. Ook deze bleek, zo dacht ik onderweg, veel verder dan de door het boekje voorspelde 5 km te zijn (vooral bij de bekkaku tempels kloppen de afstanden niet en het is nooit korter) en in het zicht van de bushalte zei de man tegen me dat hij me bij een afslag veel dichter bij het hotel zou afzetten. En ja toen we daar reden, reed hij door naar het hotel en werd ik hier wederom keurig afgezet.

En nu ik hier weer onder de kerstmuziek van sky radio zit, overdenk ik al die vriendelijkheid. We worden zo heel vaak zo mooi behandeld, geholpen, al die osetta, enz. Tegelijkertijd heeft Japan nauwelijks immigranten, gekleurd of niet gekleurd ‘je komt er niet in’. De tijdelijke gastarbeiders die er zijn worden slecht behandeld. We waren gisteren in een hut met een complete inrichting t/m bedden, een oven en een plant. ‘Er staat frisdrank in de koelkast’ stond er op een briefje. ‘Zouden de daklozen uit Tokyo dit weten?’ Zo vroegen we onszelf af.

En dan al die overvloedige consumptie. Een heleboel zaken zijn zo ‘typisch westers’. En tegelijkertijd al die pelgrims met de rituelen in de tempels. Het heilige water, het beeld van Kukai dat je een hand kan geven. De pot van Jakushi die je geneest als je biddend erover heen strijkt.

De dame van de receptie komt me twee mandarijntjes brengen en ik zeg haar dat ik ‘bedjitarian’ ben. ‘Maar ik eet wel sakana’ (vis) zo vervolgde ik, geen neko (ik denk, hoop dat dit woord vlees betekent, maar het kan ook hond zijn, en wat denkt ze dan in vredesnaam van mij… ) Maar daar kwam ze alweer aan met een vertaal app op haar telefoon: eet u wel vis-vlees? Talen, woorden en hun betekenis…….

Over een uurtje gaan we eten, ik ben benieuwd.

En over het eten gesproken, dit hotel was voor ons door de eigenaresse van de vorige slaapplaats gereserveerd. Bij het inchecken vroegen we of het restaurant open was. ‘Nee’ was het antwoord. Alleen het ontbijt wordt geserveerd. Rond 6 uur gingen we naar beneden en wat schetst onze verbazing, de eetzaal zat vol etende gasten. We vroegen weer of we konden eten, ‘Nee, echt niet.’ Na nog wat heen en weer gepraat bleek dat je voor de maaltijd ruim van te voren moest reserveren en wie weet was ons dit bij het inchecken ook verteld maar hadden we dit niet begrepen. We hebben maar meteen voor de volgende dag gereserveerd en zijn naar een eethuisje ‘om de hoek’ gegaan, alwaar we heerlijk aten.

Dus nu, echt benieuwd naar het eten……..