Van zon naar regen.

Vandaag, 3 december is het weer droog.

Zondag 1 december zijn we met de rope-way naar de top van de berg Unpenji vertrokken waar de gelijknamige tempel (Nr 66) staat.

Liep ik er vorige keer in de mist, nu was het fantastisch weer en bescheen de ochtendzon de beelden. Er staan heel veel beelden rond de tempel, ik heb ze niet geteld, maar het moeten de 500 arhats (discipelen van de Boeddha) voorstellen. (En mooi vind ik ze ook niet)

Unpenji ligt op 997 meter hoogte, het was een lange tocht over enorm veel traptreden naar beneden.

Beneden kwamen we bij ‘het schuurtje’ waar ik 3 jaar geleden bijna ‘kapot’ op een bankje neer viel.

Beneden in Kanonji aangekomen werd het al donker en haalden we het net nog naar Kanonji (68) en Jinne-in (69).

Me ook weer niet gerealiseerd: in dit jaargetijde worden de dagen steeds korter.

‘s Nachts begon het enorm te regenen en dit ging de volgende dag gewoon door, alleen maar afgewisseld met periodes waarin het nog hard regende.

Maandag 2 december ‘moesten’ we naar tempel 16 van de bekkaku serie Hagiwaraji. Het boekje raadde de ‘comunity bus’ aan en dit bleek een Japanse buurtbus te zijn. Hij ging 1x in de 3 uur maar door een speling van het lot waren we 10 minuten te vroeg voor de bus van kwart voor 9. Voor de prijs van 100 yen (80 cent) deed deze bus elke buurt, elke straat minstens 2x aan en na drie kwartier (toen ik al begon te vrezen dat de chauffeur ons vergeten was) stopte de bus op een landelijk weggetje en seinde de chauffeur dat we er uit moesten.

Na enig zoeken en vragen in een auto spuiterij kwamen we bij de tempel.

En hoe nu terug te gaan? Waar is de bushalte en hoe laat komt er weer een bus? Ik vroeg het aan de dame van het stempelbureau (de enige aanwezige).

Ze heeft wel 10 minuten op haar telefoon naar de dienstregeling gekeken en zei toen ‘ik breng jullie.’ En ze belde haar man (de stempelmonnik?) haar te komen vervangen in het kantoortje. Inmiddels was er een andere pelgrim het gebouwtje binnengekomen en hij ging ook mee, allemaal in de auto. Ze heeft ons keurig bij het station afgezet en gelukkig had ik als dank nog een koelkast magneetje van Nijntje om haar dit (‘voor de kinderen’) te geven.

We waren dus opeens, weer veel te vroeg terug. En het regende nog steeds, een goede gelegenheid voor een kopje koffie en we vroegen de andere pelgrim mee. Hij bleek 20 jaar in Engeland te hebben gewerkt dus eindelijk….. iemand aan wie we al onze vragen konden stellen.

Dus ook naar de vertaling van de haiku van Basho. ( de stempeldame had de Japanse tekst voor me op een blaadje gezet).

De haiku luidt:

‘Een fazant die schreeuwt.

Naar Vader en Moeder

die dood zijn

verlang ik.’

Daarna scheidden onze wegen en gingen wij op zoek naar een bakker. Deze vonden we niet maar wel, zo rond 12 uur een bento shop! (Een winkel waar verse sushi’s worden gemaakt die dan in een bento = doos vervoerd worden). We verlangden wel vaker naar sushi’s, maar de winkels zagen we altijd op onmogelijke tijden, of ze waren dicht. We hebben nu deze schade ingehaald. de sushi’s waren vers, de box van plastic.

‘s Middags bezochten we nog tempel 70: Motoyama waar het ook regende.

Dit is de enigste tempel waar Bato Bosatsu de hoofdheilige is. Deze Bato wordt afgebeeld met of als een paard. Voor mijn overzicht ‘wie is wie in Boeddhistisch Japan’ heb ik op zoek naar een beeld van hem werkelijk elke verzameling beelden op elk tempelterrein afgezocht en het bij elk stempelbureau gevraagd.

Dus nu zou in ieder geval de monnik van dit stempelbureau iets moeten weten. Er bleek een beeld te zijn, maar (natuurlijk) was dit niet te zien.

Tegenover de tempel was onze ryokan en we waren benieuwd, konden we hier al om twee uur terecht? (Gebruikelijk is dat je na 4 uur welkom bent) En dan waren we (de regenkleding en de schoenen) ook nog drijfnat. We werden binnen gelaten door een oud dametje, ‘alles is goed’, die direct thee bracht en de verwarming aan zette.