Cordoba

Gisteren waren we nog in Santa Gruz en stonden we te wachten op de bus naar Cordoba. De bus naar Cordoba? Het zou 26 km worden en omdat het die nacht weer flink geregend had was het pad een klei-glijbaan geworden. ‘Langs de weg’ was nog een optie, maar dat was een snelweg en ze rijden hier nou niet echt volgens de verkeersregels en het werd weer heet, ook dat nog…….26 km langs een gevaarlijke weg in de zon…….. We besloten ‘met de bus’ te gaan. Bij de bushalte hing geen dienstregeling en er gingen diverse tijden rond: 7.20, 8.20, of 10.20 uur. We stonden er alle tijden (tussendoor dronken we koffie, aten koekjes bij de bakker om de hoek, spraken met de andere pelgrims) en reisden uiteindelijk om 10.20 uur in een half uur naar Cordoba.

Cordoba is in Semana Santa modes, en dat is dus eigenlijk interessant, fascinerend, afschrikwekkend (weer rijen mensen in boetelingen dracht), ontroerend (de muziek en het gezang), tot nadenken stemmend, aanlokkelijk, want zodra we de muziek hoorden gingen we weer…. en ook verschrikkelijk. Het is hier namelijk ontzettend druk en er zijn talrijke processies en soms kost het moeite een processie te ontwijken. De binnenstad is omgebouwd tot een openlucht theater (met stoelen, waaronder hele luxe, met veel te dure toegangskaartjes….) waar de processies langs gaan. Wij slapen in een pension in een zijstraat van de San Fernando straat, een straat waar de meeste processies ook door gaan. En een straat voor de gewone mensen. Hier geen stoelen te huur maar lang wachten langs de straat en ondertussen kilo’s pompoenpitten weg kauwend en -spugend. En duwend zodra de stoet er aan kwam. Maar ook wij waren erbij (let op de ironie), dus hierbij een kleine impressie van deze processie-dagen.

Ook zij liepen gisteren nog heel bescheiden (1 in het groen geklede man en 2 veteranen ?….. en wij hopen van de ‘goede partij’, hier in dit Spanje) mee. Vandaag was deze kerk de plaats van de laatste staatsie en werd de gekruisigde Jezus liggend op het kruis door een heel gewapend peloton naar de kerk terug gebracht. Dit vergezeld door een enorme muziekband (en altijd wordt de muziek vals, of tegen het valse aan gespeeld, en altijd is het zo mooi. Ik vermoed dat ook dit een reden heeft). En tenslotte zongen de dragers (och arme in die hitte), staande met het kruis op de schouders een lied.

Ook ‘s avonds en ‘s nachts gaat het processie leven door.

In een bar kreeg ik het boekje met het programma, hierin eerst een uitgebreide beschrijving van de desbetreffende processie per dag, gevolgd door een volledig overzicht per dag.

En omdat het bijna Pasen is als afsluiting dit mooie Paaspsalm van Leo Vroman.

Een psalm voor Systeem

Was de nacht soms uiterst stil

dan hoorde ik haast Uw stem

geschapen door mijn eigen wil

of door uw Eigen Stem.

Soms bliksemde het. Het of Wie;

dan stond ik voor ons grote raam

en was de donderslag Uw Naam

dan riep ik Die.

Gun straks mijn stervend brein de waan

van eeuwigheid maar even,

een vaag landpad om langs te gaan

waar gras wuift, hoge bomen staan

en lieve dieren leven.

En dan – vergeet mijn zielig lijf

als het zichzelf vergeet.

En wie Gij zijdt of hoe ook heet,

besta die nacht. En blijf!