De zon is weer terug.

We zijn gisteren om 7 uur vertrokken uit Monterubbio omdat het weerbericht meldde dat het tot 12 uur droog zou blijven. Het was echter de hele dag droog, sterker nog, ‘s ochtends nog veel wolken en ‘s middags weer een mooie blauwe lucht met hier en daar een wolk.

Onderweg naar Castuera kwamen we een Franse man tegen met wie we een stukje opliepen. Hij maakt tijdens zijn tocht van Almería naar Salamanca elke dag een beeldige aquarel. Op de Facebook pagina van de Franse amis van de camino Mozarabe komt zijn werk herhaaldelijk voor. Wat leuk om hem te ontmoeten en later aan het werk te zien.

In Castuera sliepen we in de pelgrimsherberg. De herberg is nieuw: 2 ruimtes met elk 2 stapelbedden, 2 badkamers met 2 douches annex w.c. en een grote keuken met tafels en stoelen. De sleutel moesten we ophalen bij de politie. Nadat we in de herberg de rugzak hadden neergezet (en de onderste bedden hadden ‘gereserveerd’) gingen we op zoek naar iets te eten. Castuera was uitgestorven. Wat een dode, stille, zielloze dorpjes komen we deze laatste dagen tegen. Na een uur rond zoeken kwamen we terecht bij het zwembad waar een restaurant bij was. Daar gegeten, we hadden sterk de indruk dat toeristen (buitenlanders, pelgrims?) een andere behandeling krijgen dat de gemiddelde Spaanse gast. We liepen terug langs de Spar, waar we brood, beleg en aqua…. liters aqua kochten voor de avondmaaltijd en het ontbijt. Bij terugkomst bleken er twee nogal chagrijnige Franse dames te zijn gearriveerd, ja, zij moesten de stapelbedden beklimmen.

Ik ben ‘s avonds voor de boodschappen voor de volgende dag op zoek gegaan naar de Dia (een Spaanse AH) en vond hem natuurlijk weer niet. Ik vroeg de weg aan de oude vrouw (je ziet erg weinig mensen op straat). ‘Dia?’ Ze begreep me niet en haalde haar man erbij. Hij bleek Duits te spreken, hij had 8 jaar in Keulen als gastarbeider gewerkt en bracht me al herinneringen ophalend naar de Dia.

Vandaag, zondag 24 april (waar blijft de tijd….) liepen we van Castuera naar Campanario. Alweer een plaats om niet naar terug te verlangen.

Het was een prettige wandeling, niet te lang 20 (of 24 -het is telkens onduidelijk wat de juiste afstand is-) km, niet te veel stijgen of dalen en een heerlijke zon, precies goed wandelweer.

In Campanario slapen we in een casa rural. Voorzover je daar hiervan kunt spreken staat dit in het centrum van het plaatsje. Er blijkt ook een restaurant te zijn in Campanario (te weten 1 restaurant en 1 bar). Hier hebben we heerlijk gegeten. De bar gaan we morgen zoeken voor het ontbijt.

Andre zat ook op het terras, dus als afsluiting nog wat moois van hem.