Van Campanario naar Don Benito

Daar doen we ook heerlijk 2 dagen over. Bij het vertrek uit Campanario liepen we door het kleine centrum. We sliepen in een soort buitenwijk, het centrum bleek veel leuker dan gedacht.

Zo loop je door een straat en zo, in een tel, ben je buiten de stad.

Direct eigenlijk al zagen we heel in de verte Magacela liggen, het ligt tegen en op een steile heuvel, die eenzaam in het bijna lege landschap ligt.

In Magacela slapen we in een casa rural, dit ligt aan de voet van de heuvel. We hebben hier een zitkamer, een keuken, een slaapkamer en een grote binnenplaats. Maar ja, hadden we eten meegebracht? We dachten dat er wel een bar en/of restaurant zou zijn, daar wilden we desnoods die heuvel wel voor beklimmen, maar al snel hoorden we dat er niets in het dorpje was, alleen 1 sparwinkel helemaal boven op de top. Gelukkig wilden de eigenaren ons met de auto naar boven en daarna naar beneden brengen en zo konden we boodschappen doen. Bij het casa terug kregen we ook nog heerlijke sla uit de moestuin en zo hebben we deze avond heerlijk buiten gegeten.

Dinsdag 26 moesten we dus echt de heuvel beklimmen. Je wordt er in ieder geval wel wakker van, direct zo’n inspanning. Magacela was ooit een Moors plaatsje (helemaal op de top staan de resten van een Moors fort) en de invloed hiervan is nog op de huisjes te zien.

Langs de weg liepen we aan de andere kant van de heuvel weer naar beneden naar La Haba.

Hierna ging het weer over een lege vlakte naar Don Benito.

In Don Benito slapen we in een push hotel, niet echt zo’n hotel waar je met een rugzak en op bergschoenen naar binnengaat. Maar dat deden we. En er is een zwembad………….maar dat was dicht. (Daar ging mijn zwemdroom). Maar de luxe hier is even erg fijn. En er is een ontbijtbuffet, hiermee kan ik mooi de psychische resten van die ontzettend vieze bar met het kleffe brood en dito barman van gisteren in Campanario verwerken.

In de blogs en boekjes die we lezen (en gebruiken) komt Don Benito er bekaaid van af. Men loopt er snel doorheen. Ik ben vanavond even ‘de stad in geweest’ en vond het allemaal wel mee vallen. Het is een plaatsje met ‘intrinsieke motivatie’. En er was weer leven op straat! Buurvrouwen die met elkaar de laatste roddels doornemen, spelende kinderen, drukke bedrijvigheid op straat en terrasjes, veel terrasjes. En een Santiagokerk! (werd ook niet in die gidsjes genoemd). Er stond een deur open dus ik op zoek naar het beeld en iemand met een stempel. Tja, er zat een groepje mensen in een kring in de sacristie in gesprek, dus ik wilde hen niet storen en er zou een beeld van Santiago staan, maar daar hing een doek voor. Ingestort? Uitgeleend aan een tentoonstelling? Op renovatie? We zullen het nooit weten.

En het houdt niet op, elke dag weer nieuwe bloemen.