Santa Amalia

Wij zijn vandaag, woensdag 27 april in Santa Amalia aanbeland. In Nederland is het Koningsdag, in Utrecht vrijmarkt en hier, in Santa Amalia heerst de siësta rust, zelfs de bars, zelfs de bazaars (nog erger dan de Action, vol met snoepjes en Chinese spullen en dito verkopers) alles is dicht. Met de man van het hostal veel spraakverwarring. Bij aankomst was het hostal dicht, dus naar de bar ook gelegen aan de Plaza dEspagna. Na een kopje koffie en een servezza weer naar het hostal, hierbij bleken we gevolgd door de man van de tap, hij coördineerde ook het hostal. Na uitrusten, douchen en telefoon opladen wilden we wat eten (meestal halen we de middagmaaltijd die vaak tot 4 uur mogelijk is). Hier in deze bar kwamen we 5 minuten te laat. Eten kon ‘s avonds weer na half 8. Het hele, doodstille dorp door op zoek naar iets te eten. Na vragen bleek dat er bij het zwembad (waar nog geen water in zat) iets te eten was. Daar was de keuken ook weer net dicht, maar ze wilden wel een broodje maken (als ze zelf klaar waren met eten). Maar wij blij. Terug bij het hostal konden we er niet in. (Hadden alleen zo’n modern kaartje). Dus de man uit zijn siësta gebeld. Het kaartje bleek ook de hoofddeur te openen. We zijn ‘s avonds nog even naar ‘onze bar’ gegaan voor een kopje koffie met iets kleins, en daar was een keurig tafeltje voor ons gedekt. Toen toch maar een gang van het menu besteld.

We zijn vanochtend om half 8, na het ontbijt uit Santa Amalia vertrokkenen en bedachten dat we op deze wandeltocht toch wel erg veel van het eenvoudige, niet toeristische boeren leven in Spanje mee konden maken. Het echte Spanje dus.

Maar nog even gisteren: Vanochtend passeerden we juist rond koffietijd Medellin. Een woord dat allerlei associaties oproept. Zoals bv drugs.

Het Colombiaanse Medellin, bekend van de drugskartels, heeft een evenknie in Spanje. Nee, dat moet natuurlijk andersom, het Zuid-Amerikaanse Medellin is een kopie van het Spaanse. Gelukkig geen drugs in de Spaanse versie (alhoewel ik vanmiddag wel iets dacht te ruiken) maar Romeinse resten en kerken. (Het liefst allemaal bij elkaar). En gelukkig de koffie natuurlijk.

In Medellin staat ook een standbeeld van Hernan Cortes, de kolonisator van Mexico.

Ik heb een kleine wandeling door het ‘archeologische park’ gemaakt. Een rondleiding was hier mogelijk. Met korting voor pensionades. Echter, ik moest er 25 minuten op wachten en de uitleg was in het Spaans. Dat zou niet opschieten, ik ben zelf maar wat gaan kijken.

Deze kerk staat dus ‘onderaan’ het Moorse fort en naast het Romeinse theater, alweer een vierkante kilometer vol geschiedenis.

Deze brug is niet de echte Romaanse brug, de resten daarvan liggen ernaast (om onduidelijke redenen niet te zien). De rivier staat bijna helemaal droog.

Ofschoon het zojuist nog even regende zagen we onderweg al veel droogte en veel pogingen het land vochtig te houden. Door de klimaatveranderingen wordt dit gebied in het zuiden van Spanje steeds meer woestijn. Een korte periode is alles groen en bloeien de bloemen uitbundig. Wat een geluk daar tussen door te lopen, elke dag weer.

We liepen een groot stuk over een cañada. Daarnaast is al heel lang geleden een waterleiding aangelegd. Deze stond ook droog.

Donderdag 28 april, bijna de laatste loodjes……liepen we naar San Pedro de Merida (We zijn dus vlakbij Merida, nog ongeveer 16 km te gaan). Dit keer had het pad niet de schoonheidsprijs. We waren er al voor gewaarschuwd, ruim 2 km langs een doodenge snelweg.

Het eerste stuk ging nog langs boerenland. Veel boomgaarden en graanvelden.

Halverwege passeerden we het dorpje Torrefresneda, hier zou volgens de boekjes en berichten niets zijn (geen winkels, geen bar), maar er was dus wel een bar, naast een moderne kerk. En er bleek ook een winkel met de meest basale levensmiddelen. Er lagen allerlei broden, deze waren al gereserveerd, ik kon alleen een stokbrood en wat kaas kopen. en het smaakte heerlijk.

Hierna liepen we op een pad langs de snelweg (ipv langs de vangrail op de snelweg) helemaal naar San Piedro de Merida.

En daar slapen we voor de laatste keer in een pelgrimshostal. En hier ‘haalden’ we de middagmaaltijd nog wel. We aten kikkererwtensoep met vis en spinazie en daarna pasta met tomaten en tonijn. Het echte Spanje. En het smaakte heerlijk.