This was the day

Had ik net gedacht alles onder ‘controle’ te hebben: stijgend: elke voetstap gelijk op met de in- en uitademing (de loopmeditatie is niet voor niets de favoriete meditatie van de Dalai Lama), dalend elke voetstap, elke beweging, elke houding met volle aandacht, ik dacht aan niets anders…….

De Mont Blanc lag er majesteitelijk bij deze ochtend: ik ben om half zeven in slaaptenue naar buiten gegaan, wat was dit mooi.

En na het ontbijt gingen we snel op pad.

Het ging eerst een stuk naar beneden, we passeerden een stroompje (alles heeft veel te lijden van de hitte) en moesten toen klimmen, 920 meter de lucht in.

Soms leek het pad dus weg, dan moesten we over rotsblokken klimmen of via treetjes in het leisteen omhoog gaan.

Uiteindelijk bereikten we de pas, hier was het uitzicht onvoorstelbaar, en weer nog mooier.

Van hieruit zou het 30 minuten naar de kabelbaan zijn. Want: eergisteren sprak Leo het advies aan mij ‘dat het (morgen) een zware afdaling zou zijn, en misschien is het voor jou beter via Chamonix te gaan.’ En even later ‘misschien voor jou ook Margreet’. We dachten toen nog te gaan winkelen. Daarna kreeg hij een mail dat het water in de volgende hut op rantsoen was. We hadden ons toen al twee dagen niet kunnen douchen, of de douche was ijskoud. Nu moest er voor elke druppel (drinkwater) betaald gaan worden omdat de bron was opgedroogd. Dus besloot Leo ook mee naar Chamonix te gaan.

Het pad naar de kabelbaan was verschrikkelijk, ik heb er geen andere woorden voor. Regelmatig zagen we het pad niet meer en moest er geklommen worden over gladde stenen, via leistenen treetjes (boven velden met rotsblokken) enz. Tot ik een voet verkeerd zette en met mijn hoofd op een rand van een rotsblok terecht kwam. De bril ging kapot, een glas viel in een spleet en mijn hoofd bloedde enorm. Maar weer niets gebroken! Was mijn eerste gedachte. Ik lag op het onherkenbare pad en kreeg zo een verscheidenheid aan reacties van de andere wandelaars soms letterlijk over me heen. Margreet en Leo die het hadden zien gebeuren waren erg geschrokken en probeerden met pleisters te redden wat er te redden viel. Sommige mensen stapten over me heen, (ik lag tenslotte op het pad?) sommige boden aan te helpen maar konden niets doen. Uiteindelijk passeerde een Amerikaans echtpaar dat de wond schoonmaakte en met een soort krammetjes-pleister de snee kanten tegen elkaar plakten.

Toen ik goed en wel stond kwam er nog een verwilderd type langs dat zei dokter te zijn en me vroeg de mond wijd open te doen, misschien had ik mijn kaak gebroken?

Voetje voor voetje, tussen Leo en Margreet in ben ik verder naar de kabelbaan gegaan, (wat hebben zij mij goed geholpen!) klimmend, stappend, ‘rots klimmend’ tegen de wand op en met als sluitstuk: via ijzeren voetsteunen in de rots naar twee ladders die we moesten beklimmen. (We hebben hier totaal anderhalf uur over gedaan).

We zijn met de kabelbaan naar beneden gegaan, hebben daar iets gedronken, hebben de slaapplaats opgezocht en hebben iets gegeten en toen heb ik besloten niet meer verder mee te gaan. 4 keer ‘geluk’: geen botbreuken of erger, geen helikopter die me van de berg moet takelen, dit ‘geluk’ zou ik niet altijd hebben. En ik ben bang geworden voor elk paadje dat naar beneden gaat. Ik heb driemaal geprobeerd me over de angst heen te zetten, en nu is het genoeg.

We hebben gisteravond nog een zalig hotel (met wel 4 schone, zachte kussens op het bed) geboekt en daar blijf ik 3 nachten. Zondag ga ik naar Landry, waar Margreet en Leo maandag aankomen. En dan gaan we dinsdag samen terug naar Nederland.

Zojuist ben ik voor de zekerheid toch maar even langs het ziekenhuis gegaan, waar ik direct werd geholpen.

En naar buiten ga ik zo:

(Gelukkig heb ik de zonnebril op goede sterkte bij me. En die lippenstift -bijna vloeibaar geworden – heerlijk deze op te doen, past mooi bij mijn sjaaltje).