Bericht uit het skidorp

En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan……

Dit bericht is eigenlijk bedoeld om ieder te laten weten dat het goed met me gaat. Het was nog 2 dagen warm en ik heb rustig aangedaan in Chamonix. (Eigenlijk het enige dat je daar kunt doen, als je je niet met het kinderlijk vermaak wilt bezighouden. Zo rijdt er een soort speelgoedtreintje, waarvan een keer de laatste wagon gevuld was met Arabieren. Zij zongen van blijdschap en klapten daar enthousiast bij.) ik heb dus rustig aan gedaan, had wat andere plekken op het lichaam die ook een dreun hebben gehad, dus ‘smiddags een tukje, veel terrasjes met heerlijke koffie (dat wel) en uitgebreid de winkels bezocht. Ik denk dat China en/of Vietnam hier goede souvenirzaken doen. De Action is er niets bij.

Vandaag had ik bedacht naar Landry te gaan, Margreet en Leo komen daar morgen aan en overmorgen vertrekken we van daar. Ik had het op ‘nsinternationaal’ opgezocht, 4 keer overstappen, een enorme rondtoert langs de bergen, maar het kon. (Ik denk dat je beter kunt gaan lopen) Ik ging voor de zekerheid toch maar even langs het toeristenbureau. Daar zat dezelfde juffrouw die me verteld had dat ik via het internet een afspraak in het ziekenhuis moest maken. (ik ben maar gewoon gegaan en werd in 15 minuten geholpen). Ze gaf me een ingewikkeld schema, waar ik niets van begreep.

Dus toen maar naar de balie van de SNCF. Hier was de route gelijk aan die van de ns, de tijden waren echter anders, ik zou nu om 19.15 uur in Landry aankomen. Het kon echt niet anders, zo werd me verzekerd.

Ik besloot maar op eigen houtje te gaan. Ik heb de 4 kaartjes gekocht en ben met andere treinen (dan waar de kaartjes voor waren) om 5 voor 10 vertrokken, moest alleen bij de laatste overstap 1,30 uur wachten en kwam keurig om 10 voor 4 in Landry aan. Het hotel van morgen was vandaag vol, ik ben er wel even langs gegaan om morgen te bespreken en wilde toen naar Montchevan lopen, volgens booking com (het is hier erg moeilijk deze te vermijden, ook als je direct bij een hotel wilt boeken wordt je automatisch naar hen geleid) was het 1,1 km. Ik dacht een buitenwijkje. Het bleken er 7 km te zijn stijl de berg op. Maar dan heb je ook wat!

Ik heb wat rondgeslenterd en dacht elke keer ‘wat mis ik toch?’ Ik miste de geur van koeien, ik miste bewoners, eigenlijk miste ik leven. Ik heb de Alpen leren kennen en ben ervan gaan houden doordat ik met mijn ouders in Oostenrijk of Joegoslavië de vakantie doorbracht en we sliepen dan bij mensen thuis. Vaak op de boerderij en altijd in een levend dorp.

.Hier woont dus nauwelijks een autochtoon, laat staan een koe. Het hele dorp is volgebouwd met dit soort huizen, er is een skischool, er is een ski-verhuur winkel enz. De parkeerplaats staat vol met auto’s en alle huizen, appartementen en hotels zijn bezet. Met toeristen. Een stuk boven op de berg is nog zo’n dorp, maar dan veel groter. En overal skibanen, liften enz. Een soort ski- CenterParc geheel dus.

’Daar komt het pad vandaan’, tja dat is mijn wereld. die wereld trekt. Ik ben dus wel weer hersteld.

Maar……

Ere wie ere toekomt, het was een beetje geciviliseerd maar de tartiflette (een lokale specialiteit, een soort veredelde aardappelgratin) smaakte me weer heerlijk. En ik kreeg er groene! echte! sla bij. Toe een kaasplankje, omdat ik zielig ben (hoe zo?) het zoveelste. en dat was ook heerlijk. Het is goed toeven in dit ski dorp, even………