En dan sta je ineens

Zaterdag middag wandelde ik -nog- langs de Amstel en dan stap je de volgende dag in het vliegtuig en dan loop je 24 uur verder op zondag 19 maart over de Ponte Sante Trinida over de Arno en sta je oog in oog met de Ponte Vecchio in Florence.

En ik niet alleen. Er zijn meer mensen op dat idee gekomen.

Ruim 40 jaar geleden was ik hier in de mei vakantie voor het eerst en in mijn herinnering slenterden we toen door de stille (?) middeleeuwse straatjes. 20 Jaar later weer in mei was het zo druk dat ik net niet gillend de stad weer uitrende. Ik ‘liep’ er toen langs op weg naar Rome en dacht ‘even’ naar die prachtige deuren van de doop kapel te gaan kijken. Er stonden rijen groepen voor. Geen doorkomen aan.

Maar die deuren zijn nog steeds mooi. Zoals het hele oude centrum. Ondanks de drukte ‘overvalt’ de pracht me weer.

En als je maar even een hoekje omgaat fietst daar een man en loopt er een groepje voetballers weer terug naar huis.

Ik heb hier deze zondagmiddag gewoon lekker rond gelopen. Ik volgde gedeeltelijk een Dante route (over Dante wie weet, later meer) en dwaalde hier soms weer af. Het maakt allemaal niets uit.

Maandag 20 maart

En nu dan het serieuzere werk. Daar ben ik vandaag om 8 uur mee ‘begonnen’.

En toen op naar de Duomo en rondom. Na veel gepuzzel thuis: wat wilde ik allemaal zien; wat kon ik allemaal op een dag zien; wat was er open die dag; en op elke tijd was alles open…… had ik een lijstje gemaakt, wat in zijn geheel met 1 klik als kaartje vooraf te koop bleek te zijn. ik ging eerst naar de doop kapel. Rond half negen bleken er veel minder mensen te zijn dan gistermiddag.

Daarna ben ik naar het museum van de Duomo geweest. Hier staan dus de echte deuren (die daar buiten blijken namaak te zijn – en namaak of echt, ze zijn allemaal prachtig) en alle beelden die ooit op de voorgevel of rondom het gebouw hebben gestaan. En dat zijn er dus heel veel.

Om 10 uur kon ik de Duomo in. Eigenlijk was er maar 1 reden waarom ik naar binnen wilde en dat is dit schilderij met Dante. Hij staat in de stad, met op de achtergrond de louteringsberg en de hemel en links onder de hel. Hij heeft zijn meesterwerk geopend voor zich, alsof hij er uit wil voorlezen.

Florence pronkt nogal met Dante, en negeert hiermee dat hij uit de stad verbannen is (ook toen al de politiek) en er nooit meer terugkeerde.

Hierna beklom ik de toren. In de hele stad zijn nog resten Corona maatregelen. Mensen met mondkapjes, desinfecteer spullen, plastic schermen in bars, op tafeltjes in restaurants enz. Alleen niet op de trappen van de toren. Op de smalle, ronddraaiende trappen, 414 treden…., ontstonden regelmatig opstoppingen, files. Allemaal dicht op elkaar dus. En maar zuchten en hijgen van dat klimmen.

Voor sommigen dus. Deze dame kwam voor een flink glas wijn. Ze dronk het in één teug op.

Pauze. Want het is inmiddels laat. Morgen ga ik weer verder met (schrijven over) deze dag.