Padua – de Cappella degli Scrovegni

Een bezoek aan deze kapel was sinds ik het andere werk van Giotto zag in Assisi (2003) een grote wens. ik ben daar 2 keer geweest, voor en na de aardbeving. De kleuren, de emoties op de afbeeldingen, het direct op de muur werken, ik vind zijn fresco’s prachtig. Het zijn ‘stripverhalen’ over de middeleeuwen, een periode waar ik steeds meer belangstelling voor krijg.

Ik geloof zelfs dat ik eerst het toegangskaartje (in januari) kocht voor al het andere (zoals bv het vliegticket).

Net zoals het bezoek aan het Uffizi in Florence was ook hier alles strak georganiseerd. Er mag maar een beperkt aantal bezoekers per keer in de kapel en dezen moeten eerst ‘acclimatisering’. Deze fungeert ook als een soort sluis. De kapel komt niet in direct contact met de buitenwereld. (Temperatuur, luchtvochtigheid)

Dus: eerst de tas afgeven, daarna wachten voor toegang tot de acclimatiseringsruimte, daar kregen we een film over de fresco’s te zien. Precies op het moment dat de film afliep, verliet de vorige groep de kapel, toen deze leeg was ging onze deur open en konden we naar binnen. Tegelijkertijd verscheen de nieuwe groep in de acclimatiseringsruimte. Enz.

Omdat de kapel hoge muren heeft is alles goed te zien, het fotograferen ging daarentegen wat moeilijker omdat je ‘recht ervoor’ in dit soort gevallen toch de mooiste foto’s maakt.

Maar goed, ik heb geprobeerd alles op de foto te zetten en bij sommige ook ingezoomd naar een detail. En wat kan de telefoon weer veel!

Alle muren zijn bedekt met een beeldverhaal van het Leven van Christus: het verhaal van Maria, zijn geboorte, zijn leven, de kruisiging en zijn uiteindelijke opgaan naar de hemel.

Giotto wordt als ‘vader’ van de renaissance gezien. Hij schildert de houding, de uitdrukking van de hoofdpersonen vol emotie: het zijn echte mensen, hij gebruikt andere, nieuwe (heldere) kleuren en hij zoekt naar perspectief.

De inhoud is -natuurlijk- middeleeuws.

En er was weer een hel! Wederom geïnspireerd op het Inferno van Dante. Giotto en Dante leefden in dezelfde tijd, vaak in dezelfde steden. Ofschoon er geen schriftelijke bewijzen zijn, gaan de historici ervan uit dat ze elkaar gekend moeten hebben.

Men denkt dat hij ongeveer 70 jaar werd. Zeker voor die tijd een lang leven. En hij had leerlingen die mee schilderden. Maar desalniettemin wat heeft hij veel en mooi werk gemaakt. (waarvan ook nog een heleboel verwoest is door branden, natuurrampen enz.)