Nog een dag in Padua en toen weer naar Florence

8 Gebouwen hier staan op de Wereld Erfgoedlijst van Unesco. En dan gaat het vooral om de fresco’s in die gebouwen.

Gisteren zag ik de mooiste, (zegt men) vandaag ga ik op zoek naar de anderen. ( en vond ze ook weer prachtig) Ook dit vergt enige organisatie omdat de meesten gebouwen tussen 10 en 1 uur open zijn.

Dit is een enorm gebouw en erg belangrijk voor de gelovigen omdat hier de resten liggen van Sint Anthonius van Padua. Zo zegt een ‘pelgrimswijzer’ die ik bij de ingang krijg. De echte pelgrims hier gaan langs de resten van de heilige, relikwieën en wat kledingresten. Dit alles wordt bewaard in diverse kapellen in deze enorme basiliek. Op zich wel leuk om zo door dit gebouw te gaan. Maar ik blijf me verbazen over de enorme devotie van de mensen.

Als je de devotie even opzij zet en de andere kapellen bekijken, blijken die allemaal met prachtige fresco’s bewerkt te zijn.

Voordat San Anthonius zijn wonderen verrichtte stond hier een kapel van de Zwarte Madonna. Zij staat er nog steeds, maar of ze nog zwart is?

De fresco’s op de achtergrond zijn van Giotto.

Naast de basiliek staat het Oratorio de San Giorgio. En hier waande ik me weer in een soort fresco-luilekkerland.

Ook hier weer afbeeldingen van wonderen. Zoals het wonderbaarlijke verhaal van Lucia. Hier ‘blijft ze standvastig terwijl men haar probeerde met behulp van ossen een bordeel in te slepen…..’

Hierna liep ik door de oude straatjes naar de Dom.

Alweer een enorm gebouw (wat is Padua vroeger rijk geweest en wat woonden er toen al veel mensen, zoveel kerken) De Dom zelf is zeker voor Italiaanse begrippen ‘kaal’. Maar naast de Dom staat de doopkapel. Ja, met zo’n prachtige doopkapel kan de Dom inderdaad wel wat minder.

Ook hier gaat het bezoeken weer over-georganiseerd. Met twee engelse vrouwen waren we hier de enige drie bezoekers. We kregen een koptelefoon met uitleg op en er liep ook nog iemand mee om bv te kijken of we de koptelefoon wel goed ophadden. We liepen…. dus weer eerst naar een ruimte waar we een film zagen met uitleg (acclimatisatie). Deze uitleg had een ernstig godsdienstige lading, het eindigde in het paradijs. Daarna verliet onze begeleidster ons en gingen we de doopkapel in. Daar wachtte een man ons op die de verlichting aandeed, precies daar waar de koptelefoon uitleg over gaf. Maar wat een luxe, ook nu weer dit moois met weinig mensen, met veel uitleg te kunnen zien.

Ja, de rijke mensen van Padua die dit bekostigden wilden natuurlijk ook zelf ook ‘op de foto’. dus het was druk daar en veel gedrang.

Binnen stond ik weer met open mond te kijken.

Daarna was het nog doorlopen naar het Oratorio de San Michele. Dit had duidelijk meer te lijden gehad van de tand des tijds.

Ja, en met de renaissance kreeg de burger, de koopman ook meer te zeggen. Daarom bouwde men de ‘hal van de Rede’. Een enorme hal, dat zal me een kakofonie van overleg geweest zijn.

Aan de wand ook de tekens van de dierenriem en ik kon het niet laten mijn teken, de weegschaal op te zoeken.

Bijna bij alles wat ik bezocht, in elke plaats waren er ook schoolklassen. Nooit een, maar minstens twee of drie. En ik zag ze ook altijd op straat lopen, op de stations, in de parken

En ze gedroegen zich altijd goed. De leerkrachten (vaak maar 2 per groep) liepen er gezellig keuvelend achteraan en ik heb maar 1 keer een leerkracht horen optreden, ‘basta!’ Dat was genoeg.

En dat was allemaal gisteren. Vandaag, 30 maart ben ik vanochtend nog even naar de markt geweest.

Het leuke van Padua (en ook van de voorgaande steden) is dat het nog plaatsen zijn die gewoon bewoond zijn, met een markt, winkels, mensen die naar hun werk gaan, een hotel waar men de tijd voor je neemt enz. En dan Florence!

Daar ben ik vanmiddag met de trein aangekomen.

Over die treinen: ook die ga ik missen. Ze reden allemaal op tijd, de stations en de treinen waren schoon en rustig. Je kunt kiezen tussen de regionale, de intercity of de hele snelle, op de kaartjes machine verschijnen de tijden en prijzen. Het treinreizen leek erg op het treinreizen in Nederland van vroeger, zo’n 30 jaar geleden, heerlijk dus. (Back home……ik kreeg al weer een mailtje van de klm dat ik morgen rekening moet houden met treinvertragingen).

En ja, dan nu weer Florence, erg wennen, ik heb allemaal associaties met het toerisme op de wallen in Amsterdam, en daar wil je toch echt niet bij zijn, of bij horen. Ik weet een kleine pizzeria buiten het gewoel (een andere Italiaanse maaltijd heb ik hier uit mijn hoofd gezet, gelukkig heb ik in de voorgaande plaatsen heerlijk gegeten) en op weg daar naar toe zag ik al weer een verkeersopstopping op de Ponte Vechcio. Het lijkt wel of het veel drukker is dan twee weken geleden (maar dat kan inbeelding zijn).

En toch, het bijzondere is dat Florence wel ‘gewoon’ prachtig blijft. Het licht van de ondergaande zon op die oude huizen langs de rivier was weer beeldschoon en dan valt zelfs de drukte niet op.