Naar Warschau

Gisteren ben ik met de trein verder naar Warschau gereisd. De trein vertrok van station Lichtenberg, ver in het oude Oost Berlijn. Ik was er 20 minuten te vroeg dus dacht nog een kopje koffie te kunnen kopen. Hier had de tijd echter stil gestaan. Een enorm somber, onoverzichtelijk station met een kraampje met asperges en een bord met alle vertrektijden waar ‘mijn’ trein niet opstond. Maar geen koffie. Ook geen borden in de lange gang waarop stond welke treinen er van de 21 (!) perrons zouden vertrekken, maar gelukkig waren er maar 10 stations in gebruik. Samen met een jong stel uit de V.S. dus maar alle perrons checken, waar zou een trein naar Warschau vertrekken? Na de derde trap ontdekten we het goede perron, hier op het perron stond de trein aangegeven.

De trein was vol, maar gelukkig had ik een gereserveerde stoel. Al snel bleek dat deze hogesnelheidstrein enkele problemen had, de intercom deed het niet. Regelmatig kwam er een geagiteerde dame (in het Oostblok had je vroeger (?) op elke wagon een dame die voor alles zorgde – en iedereen in de gaten hield). Zo’n dame dus. Ze ging in het midden van de coupe staan en hield luidruchtig een lange toespraak. De reizigers reageerden luidkeels met vragen en opmerkingen. Omdat ik hier niets van begreep en de enige Westers sprekende was, ging de inhoud aan mij voorbij. Een Russisch (?) sprekende jonge moeder vroeg nog in gebrekkig Engels om een vertaling aan mijn overbuurvrouw, die deed alsof ze niets hoorde.

In Poznan stonden we 1,5 uur stil. Het was erg warm, zowel buiten als binnen en gelukkig kwam er iemand met een karretje met flesjes water langs, we kregen allemaal een flesje. Omdat het woord locomotief regelmatig in de toespraken viel, begreep ik dat de locomotief kapot was en ja, uiteindelijk zette de trein zich weer in beweging en kwamen de berichten weer uit de intercom.

Deze trein is een hogesnelheidstrein en passeerde regelmatig compleet nieuwe stationnetjes, die er allemaal hetzelfde uitzagen en waar niemand stond. Er wacht de trein nog een grote toekomst!

We kregen een tweede flesje water.

Met nog maar een uur vertraging kwam de trein om 5 uur in Warschau Gdanska aan, dit station ligt in een buitenwijk. Met de bankpas kon ik een kaartje voor de metro kopen (op het schermpje verscheen in het Nederlands ‘verwijder nu uw kaart’) en binnen een kwartier was ik nog op 10 minuten lopen van mijn hotel. Alles met de telefoon. Hoe ging dat vroeger toch, toen er nog geen Google maps was? We vergeten snel en wennen snel…….ook in Polen, ook hier zit iedereen de hele tijd ‘op de telefoon’.

Ja en toen wilde ik ook nog iets eten. De receptioniste zei dat er in de hoofdstraat om de hoek veel restaurants zijn dus op naar de hoofdstraat. Ik wil dus eigenlijk alleen maar eten van het land waar ik ben, dus nu moest het Pools worden. dit is om 2 redenen een onmogelijke opdracht. Ten eerste zijn er nauwelijks Poolse restaurants en ten tweede (ik belandde uiteindelijk in een soort Poolse snackbar) eten ze hier voornamelijk, alleen vlees. Dus heb ik een kopje tomatensoep, een bord kasha en een bord salades gegeten. Vanavond ga ik lekker naar de Italiaan, de pizza’s zagen er prachtig uit.

En nu ga ik Warschau in!