Hier is het gewone leven weer terug. Vanochtend werd ik gewekt door het geluid van een tuk tuk en ook de honden hoor je weer blaffen. En vanmiddag deed het creditcardapparaat het ook weer.
En in Junagadh is meer dan het festival. Er is nog een fort en een heilige berg met tempels. beide van harte aanbevolen door de gids. Ik koos voor de berg.
Dit is de het hoogtepunt van gisteren: de Bhavnath tempel met op de achtergrond het doel van vandaag: de berg Girnar, bezaaid met Jain – en Hindoetempels. (de zwarte plastic lingam met de witte strepen van Shiva, achter de tempel was vanmiddag ook al weer weg).
De berg is 1117 meter hoog en om de tempels te bezoeken zijn 7000 traptreden aangelegd. Als je niet wilt of kunt lopen kun je gedragen worden, in een stoel die aan een dikke stok hangt, die door twee mannen de berg op wordt gesjouwd. En ook wordt er een kabelbaan aangelegd, de materialen hiervoor worden ook de berg opgedragen. (Palen van 35 kg, gedragen door 1 man, 500 rupees (ruim €6.–) per week.)
Dat alles gaat dus de berg op en af (weer 7000 treden). Gelukkig staan er langs het pad kraampjes met drinken en eten.
Toen ik een flesje water kocht en dit 2x zo duur bleek te zijn, bemoeide een man: Gunvan, zich met het gesprek en daarna zijn we gedrieen (hij liep met zijn broer) verder gegaan. De broer had het er moeilijk mee dus we konden vaak stoppen om uit te rusten en iets te drinken. De mannen hebben de hele tocht bijna alles voor me betaald en als ik een rondje terug wilde doen braken ze in luid schaterlachen uit. Hoe kwam ik op het idee. (Het rondje is me met een snelle aktie uiteindelijk toch gelukt, maar ze vonden het maar niks). Gunvan sprak goed engels dus we konden veel bespreken: de koeien, de hoogte van het pensioen, -er is geen aow in India – welke groentes groeien er in Nederland, godsdiensten, sekten: zij hebben er veel en in Nederland maar 1. (Ik ben gekomen tot uitleg Katholiek – Protestant, de onderverdeling heb ik laten zitten)
Ik heb deze dag veel onduidelijks gegeten en gedronken.
Ze waren met hun vrouw (die geen zin in de beklimming hadden) naar het festival gekomen en nu bezochten ze de tempels boven op de berg.
Halverwege de berg staan Jaintempels, ik had er weer een kopie’tje over bij me en wilde deze natuurlijk zien. Jaintempels hadden ze nog nooit bezocht, maar ze gingen mee.
De tempels van bovenaf gezien, beneden aan de voet van de heuvel ligt het feestgebied, achter de heuvel ‘aan de overkant’ ligt Junagadh.
Uiteindelijk bereikten we de top, dacht ik, maar we moesten nog een keer dalen en dan weer stijgen naar de laatste en belangrijkste Hindoe tempel.
Hier sta ik met Gunvar en de broer. De voeten zijn express niet op de foto gezet, we stonden nml in een klein vuilnisbeltje. De voor de foto aangeschoten voorbijganger vermeldde dit nadrukkelijk. (Ik vind het pad ook wel iets van de Chinese muur weg hebben).
De laatste tempel was geheel ‘open’. Er stond alleen een beeldje van Shiva. Maar ook daar hebben we de schoenen uitgedaan en hebben zij gebeden.
De 7000 treden terug ging gemakkelijker en toen stelde Gunvar voor me aan zijn vrouw voor te stellen. Ze hadden deze dagen in een Dharmsala (een slaapmogelijkheid aan een tempel verbonden speciaal voor pelgrims) geslapen. Ik was naar beide benieuwd: de dharmsala en de vrouw.
De vrouw was erg verlegen, sprak alleen maar Gujarati en durfde me nauwelijks een vraag te stellen. De dharmsala was erg eenvoudig…….. een enorme zaal voor de mannen en een enorme zaal voor de vrouwen. Een stenen vloer waarop ze zelf meegebrachte doeken hadden neergelegd om op te slapen. Ik heb er een kwartiertje gezeten en een kopje thee gedronken. Ze hadden de parade vanaf het dak gezien. (In de verte dus). Ze wilden mijn foto’s en filmpjes bekijken dus dat hebben we gedaan.
Maar wat een wereld van verschil toch: deze levens en het mijne.
Van de bergen en het water 