Pelgrimeren langs tempels (deel 2)

De tempel: alle tempels zijn ‘open’ d.w.z. Je kunt altijd door de poort naar het terrein en tussen 9 en 5 uur is er minimaal 1 persoon (soms leek, soms monnik) die stempelt en de gebouwen ‘opent’ om dat wat gezien mag worden te tonen. Soms komt deze persoon ‘s ochtends met een auto aanrijden (ik ben om 5 uur ook al eens met hem mee terug gelift), soms woont deze met zijn gezin in een huis bij de tempel. Er zijn ook tempels met gastenverblijven. Deze zijn voor de groepen (buspelgrims), en als zij er slapen en als er plaats is kun je er ook als individu slapen. In dat geval is er een grote keuken en huishoudelijk personeel. Vaak is er dan ‘ s ochtends een dienst, men verwacht dan dat je deze bijwoont.

In tempel Senyuji woont de priester met zijn gezin, een oude vrouw die voor de keuken zorgt en 5 jonge mensen, waaronder een Franse jonge man die er een jaar wilde blijven.

De priester. Bijna alle tempels staan vlakbij of naast een kerkhof, de priester vervult een belangrijke taak bij het sterven door de uitvoer van rituelen voor de gestorvene. (Men zegt wel eens dat de Japanners Shintoïstisch zijn bij hun geboorte, Christelijk als ze trouwen, en Boeddhistisch zijn als ze sterven.)

Onderweg liepen we langs een tempel waar juist het goma ritueel werd uitgevoerd.

Dit ritueel wordt in heel Azië bij alle godsdiensten ((Boeddhisme, Hindoeïsme, Jainisme) uitgevoerd. Het is al 5000 jaar oud en stamt uit India, waar het in het Vedische tijdperk door de priester werd uitgevoerd om de god Agni te vereren en zo wensen in vervulling te laten gaan.

Kukai bracht het ritueel uit China mee. (In het kort): het vuur in het Boeddhistische goma ritueel wordt ‘het vuur van de Grote Wijsheid’ genoemd. Het verwijdert de duisternis van de onwetendheid en brengt via dit ritueel het licht van de verlichting.

Priesters begeleiden groepen zoals de buspelgrims en zijn ‘te huur’ voor individuen.

Deze priester blies voordat zijn groep kwam op een soort doedelzak, ik denk ook als een vorm van een gebed. Ik wilde dit ook proberen en kreeg er natuurlijk…. geen geluid uit.

De pelgrim

Het is voor veel mensen belangrijk ten minste 1 keer in hun leven een pelgrimage af te leggen. Dit voor zichzelf of voor hun gestorven voorouders.

Door tijdens de pelgrimage de pelgrimsattributen te dragen vervul je ‘1 van de 3 mysteries’ (daden, woorden en gedachten). Dit is een onderdeel van de ascetische training.

En wat zijn dan die attributen?

De stok is heel belangrijk voor de pelgrim. Hij is de belichaming van Kobo Daishi die de pelgrim leidt. Er wordt dus goed voor de stok gezorgd. Zo is er soms een alkoof in de slaapkamer van een ryokan waar de stok kan staan en ook hebben we het meegemaakt dat deze bij aankomst met water wordt schoongemaakt. Op de stok staat vaak de Hartsutra en de bovenkant wordt door een lapje brokaat beschermd. (Soms zien we hierover ook een plastic hoesje voor als het regent)

Op de rand van de hoed staat de naam Kukai in het Sanskriet en de vier waarheden over het inzicht in het lijden en over de weg naar verlichting.

De witte hes stelt puurheid en onschuld voor, ook hier staat de naam Kukai in het Sanskriet op.

De pelgrimstas hier dragen we ons boek, het gidsje, de wierookjes, kaarsjes, naambriefjes, eten voor onderweg enz. in mee.

Met deze attributen zijn we herkenbaar als pelgrim. En dat is wel zo handig! De meeste dingen worden bij tempel aangeschaft en onderweg is er bij veel tempels een winkeltje waar de voorraad kan worden aangevuld.

Rituelen bij de tempel

Bij elke tempel wordt het pelgrimboek ‘gestempeld’: de naam van de tempel en de datum worden gekalligrafeerd en er worden diverse stempels bij gezet. (er wordt veel gestempeld in Japan, ieder heeft zijn of haar eigen stempeltje. Zo wordt bv ook de rekening in een restaurant bestempeld)

Het is gebruikelijk 3 staafjes wierook te branden, een verklaring is: voor het verleden, het heden en de toekomst. Een andere verklaring is: voor de Boeddha, de leer en de gemeenschap (‘de drie juwelen’)

Er wordt een kaarsje aangestoken.

En de pelgrims zeggen sutra’s (gebeden) op. Dit is altijd de Hartsutra en daarbij een gebed voor de heilige van de tempel en een gebed voor Kobo Daishi.

Op het osame fuda (naambriefje) wordt een wens geschreven en de naam en de datum en dit wordt in de daarvoor bestemde bus gegooid.

En wat is er nog meer te zien en te doen?

Iedere tempel heeft een ‘specialiteit’, genezing van ziektes, zorgen voor vruchtbaarheid, een lang leven, rijkdom enz.

De kleuren corresponderen met succes op het werk, in huis, een goede gezondheid, en nog zo iets. Met de stift kun je een wens of vraag op het plankje schrijven, deze worden daarna geofferd. (En dit kan ook door het verbranden ervan tijdens het goma ritueel). Er ligt een tekst met voorbeelden bij.

We hebben nu al diverse keren ruimtes (onder of boven de grond) met beeldjes gezien. Rijen, wanden met beeldjes. Geschonken?

Op de beeldjes van een ander gedeelte van deze wand waren allemaal kindermutsjes, sokjes e.d. gezet. Ook lag er bij alle beeldjes iets (meegegeven?) snoep, blikjes drank, speelgoed enz.

En dit laatste zagen we vandaag in tempel 79 Goshoji.

Ik ben weer ‘helemaal bij’.

En ik? Wat doe ik in de tempels? We luiden de bel, branden een kaarsje, steken de wierookjes aan en zeggen de Hartsutra.

En ik? Ik realiseer me weer hoe mooi, onbegrijpelijk, sterk en kwetsbaar het leven is. En ik ben dankbaar.