Een dagje kennismaken met Malaga

Ik moet het eerlijk zeggen, sorry voor jullie daar in Nederland waar het sneeuwt….en vriest…. Wij hier in Malaga hebben deze dag doorgebracht met afwisselend op een terrasje te zitten – te wandelen langs het strand – de kathedraal bezoeken – en een bezoek aan Carmen Thyssenmuseum.

En we zijn op zoek geweest naar soda. Mariet heeft een raar kloppend plekje onder haar duimnagel dat weg moet. Zodoende veel farmacia’s bezocht en de Dia (een soort supermarkt) waar Mariet weliswaar haar Spaans veelvuldig kon oefenen, maar waar we geen soda vonden. Ten einde raad iets gekocht wat er op leek (2 kg!) maar toen we een gedeelte hiervan in een glas water strooiden, bleek het toch iets anders te zijn: er gebeurde niets. Niets met de vermeende soda en niet met haar duim.

Maar dan de kathedraal, deze gebouwd op de fundamenten van een moskee. Waarom, o waarom moet de overwinning altijd ‘gevierd’ worden met het vernietigen van een gebedshuis en de bouw van een ander hierop, Ayodhya in India (ooit stond er een tempel, in de middeleeuwen werd hier een moskee opgebouwd en 600 jaar later werd deze weer afgebroken – met duizenden doden, vreedzaam kan dit niet), of Erdogan die de Aya Sofia weer in een moskee verandert, om maar iets te noemen.

De kathedraal is dus enorm, met veel kapellen en een prachtig koor. Je kunt hier via een qr code direct een gesproken toelichting (in het Nederlands!) via de telefoon horen (hiervoor waren de kapellen genummerd, daarmee werd het toch een beetje een ‘kijkshow’) maar konden we wel alles goed zien.

Ik heb tussen alle heiligen nog gezocht naar een afbeelding van Sint Jacob, meende hem ook gevonden te hebben, maar de foto was niet scherp en bij het uitvergroten werd Jacob helemaal onherkenbaar.

‘s Middags dus het Carmen Thyssenmuseum bezocht. Met een werk van: Joaquin Sorolla y Bastida :

Verder hangen hier veel echt Spaanse schilderijen van stierengevechten, feesten, dansende mensen enz. Op het einde nog een werk van Zurbaran, een schilder die Cees Nooteboom in ‘Een omweg naar Santiago’ zo prachtig beschrijft. Sindsdien ben ik dus een fan van Zurbaran.

Er is ook nog een zaal met moderne werken, o.a. met werken van Juana Frances, een schilderes uit de vorige eeuw.

Tenslotte zijn we weer op een terrasje (eigenlijk al ‘ons terrasje’) op de Plaza de Merced neergestreken.

Ps, uiteindelijk geen soda gevonden. Rest nog de vraag kennen ze hier wel soda? De overgebleven ‘soda’ die dus geen soda is, heeft Mariet naast de prullenbak gezet met de mededeling ‘misschien hebben de mensen van hier er nog iets aan’ (het bleken nml ontkalkingstabletten voor de vaatwasmachine te zijn).