The long and winding road.

Woensdag 8 juni Het was twee uur lopen van Kingston, waar ik had geslapen naar Bigbury. Zodra ik buiten stond ging het regenen en omdat ik via de voetpaden liep, werden de benen nu niet alleen door de brandnetels en braamstruiken aangevallen, maar werd alles van de struiken en van de regen nat. Dus toch maar ook de regenbroek aan. In Bigbury werd het droog en om 11 uur bereikte ik het bordje en de bel van de ferry.

Je moest hard op de bel slaan en zwaaien naar het boothuis aan de overkant. Nadat ik op de bel had geslagen zwaaide ik, er kwam echter geen reactie. Ik luidde nogmaals de bel en zag een bootje in de verte varen, de schipper zwaaide. Het kwam van een ander boothuis.

Dat betalen ging eenvoudig, met mijn betaalpas. Aan boord zaten ook 2 Engelse echtparen met wie ik in gesprek raakte en later een kopje koffie dronk.

Daarna (het was inmiddels 12 uur en ik had nog 24 km te gaan) snel op pad, naar wat alweer een prachtige wandeling zou worden. Ik werd regelmatig stil, in stille bewondering voor de prachtige natuur, de prachtige wereld waar je zomaar doorheen kunt, mag lopen.

Hier ging het pad om de rots heen en toen lag daar Salcombe, waar ik slaap vannacht. Het was nog een stuk naar het dorpje, ik heb me er naar toe heb gesleept.

Salcombe ligt aan een rivier, dus jawel…. morgen begint de dag weer met een ferry.

Donderdag 9 juni

De ferry’s zijn meestal kleine motorbootjes bestuurd door een werkstudent. En oo wat ben ik er blij mee, anders is het 9 mijl omlopen.

De alles wetende site http://www.southwestcoastpath.org.uk spreekt vandaag van ‘moderate to streneous’ en als ze spreken van ‘streneous’ dan is het dat ook. Maar het was erg de moeite waard.

Het is bewolkt vandaag, en vooral in het begin lekker fris wandelweer. Aan het eind van de ochtend werd het broeierig en om 2 uur ging het regenen.

Net als ik bedenk dat dit geen pad voor mensen met hoogtevrees is, (soms is het pad 30 cm breed naast een steile afgrond naar de zee), kom ik een man en vrouw tegen die ik ook al in Bigbury had ontmoet. Ze lopen terug! De vrouw beeft over haar hele lichaam en vooral haar handen gaan zo hard dat het lijkt alsof ze ermee wappert. De man vertelt dat ze teruggaan, ze heeft een onverwachte paniekaanval door de hoogte.

Later blijkt dat het zwaarste stuk nog moet komen.

Als ik 2 uur later een hoek omsla staat de man, Tim te wachten hij heeft zijn vriendin terug naar Salcombe gebracht en gaat alleen deze dag verder. (Zij volgt s’avonds met een auto). Samen lopen we verder, hij is verschrikkelijk moe, wil alleen maar achter me lopen, het is een zware dag en dan ook nog heen en weer. Het is dus maar goed dat we dit stuk samen lopen.

En dan naderen we toch weer onverwachts ‘Startpoint’ het meest zuidelijke puntje van Devon.

Naast het gebouw van de coastguards is een informatiecentrum over de plek en het kustpad. Uitgebreid en erg interssant, er staan ook enorme telescopen waarmee je de zee kunt afspeuren. Ik ben ook nog even bij de coastguards gaan kijken.

Daarna ging het verder naar ‘Startpoint’, het Devonse Lands End. Maar ja dat is ook zo maar een punt (en een soort pretpark). Want het pad gaat door, en ‘starten’, ook dat gaat maar door – een lang pad van start punten tot voorbij de horizon.

A long and winding road.

0