Bologna

Dinsdag 21 maart Ik ben in een half uur met de hogesnelheidstrein van Florence in Bologna aangekomen en mijn verblijf hier begint dus op het station. Daar hangt de herdenkingsplaquette van de 85 slachtoffers die bij de bomaanslag op 2 augustus 1980 omkwamen. Het is de vijfde keer dat ik bij dit station ben en ik ga er altijd even langs en sta dan even stil.

Alle keren dat ik er aankwam was dat voor wandelreizen, ik kwam hier aan, ging lopen en vertrok er weer. Nu ben ik hier 2 dagen om de stad te bekijken.

Woensdag 22 maart. Op het centrale plein staat deze basiliek, hij was nog groter bedoeld dan die van het Vaticaan, maar men moest met de bouw stoppen door de komst van de universiteit (de oudste van Italië).

De tijd ‘vangen’. De meridiaan is een soort zonnewijzer die elke dag 1 keer de tijd aangeeft: als de zon op haar hoogste punt staat en door een gat in het dak er op schijnt.

Ook ‘zuilen’ langs de straten, maar dan in de vorm van lange arcades. Zomers heerlijk koel.

Achter de kerk is het Oratorium van St Cecilia. Aanbevolen in mijn fresco boekje. Dus ging ik achter de laatste persoon staan, binnen ontdekte ik de vergissing: tot 2 uur voor de armen, na 2 uur voor de toeristen. Er gingen allerlei gevoelens door me heen.

Ik ben in het ‘rijke’ noorden van Italië, maar passeerde al 2 marktjes vol met hopen tweedehands kleding waarin gegraaid werd en het was er druk. Als je hier even van de hoofdstraten met die prachtige galerijen af gaat loop je al snel door verwaarloosde buurten.

Ooit stond de stad vol met enorm hoge torens. Ook toen al wist men van gekkigheid niet wat ze met hun geld moesten doen. Zo lieten de bewoners hun rijkdom zien en als het zo nodig was, werd de toren gebruikt als uitkijk toren. Deze heeft 500 treden. Ik heb de 442 treden van de toren in Florence nog in de kuiten, dus laat deze maar aan me voorbij gaan.